Islamonweb

ഒക്ടോബർ 7, 2023 എന്ന തീയതിക്ക് രണ്ട് വർഷം തികയുമ്പോൾ, കലണ്ടറിലെ അക്കങ്ങൾക്കപ്പുറം രക്തത്തിന്റെയും കണ്ണീരിന്റെയും അതിജീവനത്തിന്റെയും ഉരുകാത്ത ഓർമ്മകളാണ് ലോകമെമ്പാടുമുള്ള മനുഷ്യസ്നേഹികളുടെ മനസ്സിൽ നിറയുന്നത്. ഈ ദിനം ഒരു തുടക്കമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് പതിറ്റാണ്ടുകളായി ഇസ്രായേലി അധിനിവേശത്തിന്റെ ഉരുക്കുമുഷ്ടിയിൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്ന ഒരു ജനതയുടെ അടക്കിവെക്കാനാവാത്ത രോഷത്തിന്റെ അണപൊട്ടിയൊഴുകിയ നിമിഷമായിരുന്നു അത്. ഹമാസിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഫലസ്തീൻ പോരാളികൾ നടത്തിയ 'ഓപ്പറേഷൻ അൽ-അഖ്‌സ ഫ്ലഡ്' എന്ന ആ ചെറുത്തുനിൽപ്പ്, ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും ക്രൂരവും ആസൂത്രിതവുമായ ഒരു വംശഹത്യക്ക് ഇസ്രായേൽ തുടക്കം കുറിക്കുന്നതിനുള്ള കാരണമായി മാറി. കഴിഞ്ഞ 730 ദിനരാത്രങ്ങൾ ഗസ്സയെന്ന ഭൂപ്രദേശത്തെ ഒരു നരകമാക്കി മാറ്റി. ഓരോ പുലരിയും പുതിയ കൂട്ടക്കുരുതികളുടെയും തകർന്ന കെട്ടിടങ്ങളുടെയും വാർത്തകളുമായാണ് ഉദിച്ചത്. ഈ രണ്ടാം വാർഷികം കേവലം ഒരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തലല്ല, മറിച്ച് മനുഷ്യരാശിയുടെ മനസ്സാക്ഷിക്കു മുന്നിൽ ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തുന്ന, നീതിക്കുവേണ്ടി നിലവിളിക്കുന്ന ഒരു ജനതയുടെ മുറിവുകളുടെ നേർക്കാഴ്ചയാണ്.

എന്തുകൊണ്ടാണ് ഒക്ടോബർ 7 സംഭവിച്ചത് എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം തേടുമ്പോൾ, നാം പതിനാറ് വർഷം പിന്നോട്ട് സഞ്ചരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. 2007 മുതൽ ഇസ്രായേലും ഈജിപ്തും ചേർന്ന് ഗസ്സയ്ക്ക് മേൽ ഏർപ്പെടുത്തിയ സമ്പൂർണ്ണ ഉപരോധം ആ ഭൂപ്രദേശത്തെ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ തുറന്ന ജയിലറയാക്കി മാറ്റിയിരുന്നു. ഇരുപത് ലക്ഷത്തിലധികം മനുഷ്യർക്ക് പുറംലോകവുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലാതെ, അടിസ്ഥാന മനുഷ്യാവകാശങ്ങൾ പോലും നിഷേധിക്കപ്പെട്ട് ജീവിക്കേണ്ടി വന്നു. 2023-ന് മുമ്പുള്ള കണക്കുകൾ പ്രകാരം തന്നെ ഗസ്സയിലെ തൊഴിലില്ലായ്മ നിരക്ക് 45 ശതമാനം കടന്നിരുന്നു, യുവാക്കൾക്കിടയിൽ ഇത് 60 ശതമാനത്തിലധികമായിരുന്നു. ജനസംഖ്യയുടെ 65 ശതമാനത്തിലധികം പേർ ദാരിദ്ര്യരേഖയ്ക്ക് താഴെയാണ് ജീവിച്ചിരുന്നത്. ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയുടെ റിപ്പോർട്ടുകൾ പ്രകാരം ഗസ്സയിലെ 97 ശതമാനം ജലവും കുടിക്കാൻ യോഗ്യമല്ലായിരുന്നു. ദിവസവും മണിക്കൂറുകളോളം നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന വൈദ്യുതി മുടക്കം അവിടുത്തെ ജീവിതം അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ സ്തംഭിപ്പിച്ചു. ആശുപത്രികളും വ്യവസായശാലകളും പ്രവർത്തിക്കാൻ പാടുപെട്ടു. ഗുരുതരമായ രോഗം ബാധിച്ചവർക്ക് ഗസ്സയ്ക്ക് പുറത്തുപോയി ചികിത്സ തേടാനുള്ള അനുവാദം പോലും നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു. ആയിരങ്ങൾ അങ്ങനെ മരണത്തിന് കീഴടങ്ങി. ഈ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന സാഹചര്യത്തോടൊപ്പം വെസ്റ്റ് ബാങ്കിലും കിഴക്കൻ ജറുസലേമിലും ഇസ്രായേലിന്റെ അതിക്രമങ്ങൾ വർധിച്ചുവന്നു. ഫലസ്തീനികളുടെ ഭൂമി പിടിച്ചെടുത്ത് നിയമവിരുദ്ധമായ ജൂതകുടിയേറ്റ കേന്ദ്രങ്ങൾ വ്യാപിപ്പിച്ചു, അവരുടെ വീടുകൾ യാതൊരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെ ഇടിച്ചുനിരത്തി. സൈന്യത്തിന്റെ ദൈനംദിന റെയ്ഡുകളും യുവാക്കളെ കൂട്ടത്തോടെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നതും പതിവായി. മുസ്‍ലിംകളുടെ പുണ്യകേന്ദ്രമായ മസ്ജിദുൽ അഖ്‌സയിൽ ഇസ്രായേൽ സൈന്യവും തീവ്ര ജൂതന്മാരും നടത്തിയ തുടർച്ചയായ കയ്യേറ്റങ്ങൾ ലോകമെമ്പാടുമുള്ള മുസ്‍ലിംകളുടെ വികാരങ്ങളെ വ്രണപ്പെടുത്തി. ആയിരക്കണക്കിന് ഫലസ്തീനികൾ വിചാരണ പോലും നേരിടാതെ വർഷങ്ങളായി ഇസ്രായേലി ജയിലുകളിൽ നരകിക്കുകയായിരുന്നു. ഈ സാഹചര്യങ്ങളുടെയെല്ലാം ആകെത്തുകയായിരുന്നു ഒക്ടോബർ 7-ലെ സംഭവം.

അതിരുകൾ ഭേദിച്ച് ഫലസ്തീൻ പോരാളികൾ നടത്തിയ ആക്രമണത്തിന് മറുപടിയായി ഇസ്രായേൽ അഴിച്ചുവിട്ടത് ഒരു യുദ്ധമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരു ജനതയെ പൂർണ്ണമായി തുടച്ചുനീക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെയുള്ള കൂട്ടക്കുരുതിയായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ രണ്ട് വർഷത്തിനിടെ ഗസ്സയിൽ കൊല്ലപ്പെട്ട ഫലസ്തീനികളുടെ എണ്ണം 50,000 കവിഞ്ഞു. ഇതിൽ 20,000-ത്തിലധികം പേർ പിഞ്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളും കുട്ടികളുമായിരുന്നു, 15,000-ത്തിലധികം സ്ത്രീകളും. ഒരു യുദ്ധത്തിൽ കൊല്ലപ്പെടുന്നവരിൽ 70 ശതമാനവും സ്ത്രീകളും കുട്ടികളുമാകുമ്പോൾ അതിനെ യുദ്ധമെന്നല്ല, വംശഹത്യയെന്നാണ് വിളിക്കേണ്ടത്. തകർന്ന കെട്ടിടാവശിഷ്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ ഇനിയും ആയിരക്കണക്കിന് മൃതദേഹങ്ങൾ കണ്ടെത്താനുണ്ട്. ഒന്നര ലക്ഷത്തിലധികം പേർക്ക് പരിക്കേറ്റു, പലർക്കും ജീവിതകാലം മുഴുവൻ നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന ശാരീരിക വൈകല്യങ്ങൾ സംഭവിച്ചു. ഗസ്സയിലെ ജനസംഖ്യയുടെ 85 ശതമാനത്തിലധികം പേർ, അതായത് ഏകദേശം 1.9 ദശലക്ഷം ആളുകൾ, വീട് വിട്ട് പലായനം ചെയ്യാൻ നിർബന്ധിതരായി. വടക്കൻ ഗസ്സയിൽ നിന്ന് തെക്കോട്ട് നീങ്ങാനുള്ള ഇസ്രായേലിന്റെ ഉത്തരവ് വിശ്വസിച്ച് ജീവനുംകൊണ്ട് ഓടിയ സാധാരണക്കാർക്ക് നേരെയും ബോംബുകൾ വർഷിച്ചു. അവർ അഭയം തേടിയ റഫ പോലുള്ള 'സുരക്ഷിത മേഖലകൾ' എന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ട സ്ഥലങ്ങൾ പിന്നീട് മരണത്തിന്റെ താഴ്വരകളായി മാറി.
ഈ യുദ്ധം ലക്ഷ്യം വെച്ചത് സൈനികരെയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരു ജനതയുടെ നിലനിൽപ്പിന്റെ അടയാളങ്ങളെയായിരുന്നു. ഗസ്സയിലെ 60 ശതമാനത്തിലധികം വീടുകളും പൂർണ്ണമായോ ഭാഗികമായോ തകർക്കപ്പെട്ടു. ഒരു ജനതയുടെ ഓർമ്മകളും സ്വപ്നങ്ങളുമാണ് ആ കോൺക്രീറ്റ് കൂമ്പാരങ്ങൾക്കടിയിൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്നത്. അന്താരാഷ്ട്ര നിയമങ്ങളെ കാറ്റിൽപ്പറത്തിക്കൊണ്ട് ഗസ്സയിലെ 36 ആശുപത്രികളിൽ ഭൂരിഭാഗവും ഇസ്രായേൽ ആക്രമിച്ചു തകർത്തു. അൽ-ഷിഫ, അൽ-അഹ്‌ലി, നാസർ തുടങ്ങിയ പ്രധാന ആശുപത്രികൾക്ക് നേരെ നടന്ന ആക്രമണങ്ങൾ ലോകമനസ്സാക്ഷിയെ മരവിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. ഡോക്ടർമാരും നഴ്സുമാരും രോഗികളും അഭയാർത്ഥികളും ആശുപത്രികൾക്കുള്ളിൽ വെച്ച് അതിക്രൂരമായി കൊല്ലപ്പെട്ടു. വിദ്യാഭ്യാസത്തെ അവർ ഭയന്നു, അതുകൊണ്ട് ഗസ്സയിലെ എല്ലാ സർവകലാശാലകളും നൂറുകണക്കിന് സ്കൂളുകളും അവർ ബോംബിട്ട് തകർത്തു. ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയുടെ കീഴിലുള്ള സ്കൂളുകൾ പോലും ആക്രമണത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടില്ല. ഒരു തലമുറയുടെ ഭാവിയാണ് ഇതോടെ ഇരുളിലടയ്ക്കപ്പെട്ടത്. ഫലസ്തീൻ ജനതയുടെ ചരിത്രവും സംസ്കാരവും മായ്‍ച്ചുകളയുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ നൂറ്റാണ്ടുകൾ പഴക്കമുള്ള പള്ളികളും, പുരാതന ക്രിസ്ത്യൻ ദേവാലയങ്ങളും, ചരിത്ര സ്മാരകങ്ങളും അവർ നിലംപരിശാക്കി.

സൈനികാക്രമണത്തിനൊപ്പം പട്ടിണിയെ ഒരു യുദ്ധായുധമായി ഇസ്രായേൽ ഉപയോഗിച്ചു. ഗസ്സയിലേക്കുള്ള ഭക്ഷണം, വെള്ളം, ഇന്ധനം, മരുന്ന് എന്നിവയുടെ വരവ് പൂർണ്ണമായി തടഞ്ഞുകൊണ്ട് അവർ ഒരു ജനതയെ ഒന്നടങ്കം പട്ടിണിക്കിട്ടു. ലോക ഭക്ഷ്യ പദ്ധതി പോലുള്ള അന്താരാഷ്ട്ര ഏജൻസികൾ ഗസ്സയിൽ കടുത്ത ക്ഷാമം നിലനിൽക്കുന്നതായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. പോഷകാഹാരക്കുറവ് മൂലം പിഞ്ചുകുഞ്ഞുങ്ങൾ മരിച്ചുവീഴുന്ന ഹൃദയഭേദകമായ ദൃശ്യങ്ങൾ ലോകം കണ്ടു. ശുദ്ധജലത്തിന്റെ അഭാവം കോളറ പോലുള്ള പകർച്ചവ്യാധികൾ പടർന്നുപിടിക്കാൻ കാരണമായി. സഹായവുമായി എത്തിയ അന്താരാഷ്ട്ര സംഘടനകളുടെ വാഹനങ്ങൾക്ക് നേരെയും അവർ വെടിയുതിർത്തു. ഫലസ്തീനികളെ ജീവനോടെ പുറത്തുപോകാൻ അനുവദിക്കരുത് എന്ന ക്രൂരമായ തീരുമാനമായിരുന്നു ഇതിന്റെയെല്ലാം പിന്നിലെന്ന് സുവ്യക്തം.

എന്നാൽ, ഇസ്രായേലിന്റെ ഈ നരനായാട്ടിനെതിരെ ലോകം നിശബ്ദമായിരുന്നില്ല. ലണ്ടനിലെയും ന്യൂയോർക്കിലെയും പാരിസിലെയും തെരുവുകളിൽ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ ഫലസ്തീന് വേണ്ടി ശബ്ദമുയർത്തി. തുടക്കത്തിൽ ഇസ്രായേലിന് പിന്തുണ നൽകിയ പാശ്ചാത്യ സർക്കാരുകൾക്ക് ഈ ജനകീയ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ മുട്ടുമടക്കേണ്ടി വന്നു. ഇസ്രായേൽ നടത്തുന്നത് വംശഹത്യയാണെന്ന് ആരോപിച്ച് ദക്ഷിണാഫ്രിക്ക അന്താരാഷ്ട്ര നീതിന്യായ കോടതിയെ സമീപിച്ചത് ചരിത്രപരമായ ഒരു നാഴികക്കല്ലായി. ഗസ്സയിലെ ജനതയെ സംരക്ഷിക്കാൻ ആവശ്യമായ നടപടികൾ സ്വീകരിക്കണമെന്ന് കോടതി ഇസ്രായേലിനോട് ഉത്തരവിട്ടു. അയർലൻഡ്, സ്പെയിൻ, നോർവേ തുടങ്ങിയ യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങൾ ഫലസ്തീൻ രാഷ്ട്രത്തെ അംഗീകരിച്ചത് മാറുന്ന ലോകക്രമത്തിന്റെ സൂചനയായി. പ്രധാന മാധ്യമങ്ങൾ പലപ്പോഴും ഇസ്രായേലിന്റെ നുണപ്രചാരണങ്ങൾക്ക് കൂട്ടുനിന്നപ്പോൾ, ഗസ്സയിൽ നിന്നുള്ള ധീരരായ പത്രപ്രവർത്തകരും സാധാരണക്കാരും തങ്ങളുടെ മൊബൈൽ ഫോണുകളിലൂടെ പകർത്തിയ ദൃശ്യങ്ങൾ അധിനിവേശത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ഭീകരത ലോകത്തിന് മുന്നിൽ തുറന്നുകാട്ടി.

രണ്ട് വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം ഗസ്സ ഒരു ചാമ്പൽക്കൂനയായി മാറിയിരിക്കാം. എന്നാൽ ആ ചാരത്തിനടിയിൽ ഒരു ജനതയുടെ കെടാത്ത കനലുണ്ട്. തകർക്കപ്പെട്ട ഓരോ വീടിന്റെ സ്ഥാനത്തും ഉയർന്നുവരുന്നത് പ്രതിരോധത്തിന്റെ പുതിയ കോട്ടകളാണ്. നഷ്ടപ്പെട്ട ഓരോ ജീവനും പകരം പിറവിയെടുക്കുന്നത് തങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങൾക്കായി പോരാടാൻ ഉറച്ച പുതിയ തലമുറയാണ്. ഈ വാർഷികം നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നത് 75 വർഷമായി തുടരുന്ന 'നക്ബ' എന്ന മഹാദുരന്തത്തിന്റെ ഏറ്റവും പുതിയ അധ്യായമാണിത് എന്നാണ്. അധിനിവേശം അവസാനിപ്പിക്കാതെ, ഉപരോധം പിൻവലിക്കാതെ, ഫലസ്തീനികൾക്ക് അവരുടെ ജന്മഭൂമിയിൽ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ജീവിക്കാൻ അവകാശം നൽകാതെ ഈ മണ്ണിൽ സമാധാനത്തിന്റെ വെള്ളരിപ്രാവുകൾ പറക്കില്ല. ജറുസലേം തലസ്ഥാനമായുള്ള സ്വതന്ത്ര ഫലസ്തീൻ എന്ന സ്വപ്നം ഓരോ ഫലസ്തീനിയുടെയും ഹൃദയത്തിൽ ഇന്നും ജ്വലിച്ചുനിൽക്കുന്നു. ആ സ്വപ്നമാണ് അവരുടെ അതിജീവനത്തിന്റെ ഊർജ്ജം, ആ സ്വപ്നം യാഥാർത്ഥ്യമാകുന്നതുവരെ ആ പോരാട്ടം അവസാനിക്കുകയുമില്ല.